เหนื่อยจากการเดินทางและการยืนบนรถไฟเป็นชั่วโมงๆจากเมื่อวานมาก ตั้งใจว่าจะไม่ไปไหนละ ขอพักหน่อยละกัน สงสัยว่าทะเลสาบสุริยันจันทราก็คงจะยกยอดไปก่อนแน่เลย

ไม่อยากเดินทางไกลละ เลยไปปีนเขาถ่ายรูปตึก 101 ละกัน

ไม่อยากเดินทางไกล แต่หารู้ไม่ว่าเขาที่จะไปปีนนั้นนนนนนนนนน มันสูงมากกกกกกกกกกกกก

แวะถ่ายรูปที่สวนสาธารณะกับโรงละครกลางแจ้ง

ข้าพเจ้าแวะกินข้าวที่ตึก 101 ก่อน แล้วไปปีนเขาด้านหลังตึกอีกที ที่นี่คนเยอะมาก กว่าจะหาที่นั่งกินได้

เดินทางไกลมา 2 วัน ขาข้าพเจ้าล้ามาก ที่มากกว่านั้นคือ รองเท้าใหม่ทั้ง 2 คู่ มีใครบ้าเอารองเท้าใหม่มาปีนเขาแบบนี้ไหม

เขาที่ปีนมันสูงและชันกว่าที่ข้าพเจ้าคิดไว้มาก ข้าพเจ้าเกือบจะถอดใจลงจากเขาหลายครั้ง แต่มองไปเห็นเด็ก 5-6 ขวบหลายคนเลยมาปีนเขากับพ่อแม่ จะลงไปก็อายเด็ก เลยปีนต่อไปเรื่อยๆ จนคิดว่าถึงจุดบนสุดละนะ

แต่มันไม่สุดนะ มันสามารถลงไปทางอื่นได้อีก แต่ข้าพเจ้าไม่เอาแล้ว ขอวกกลับทางเดิมละกัน

ข้าพเจ้าคิดว่าคนไต้หวันต้องชอบปีนเขากัน ลูกเด็กเล็กแดง คนเฒ่าคนแก่เต็มไปหมด

จริงๆวางแผนจะปีนมาถ่ายกลางคืนด้วย ไว้คราวหน้าเนาะ

เชื่อไหม มาอยู่บนเขาที่ไทเป ยังได้ยินคนไทยบ่นประเทศตัวเองให้ฟัง

คู่รักหลายคู่มาเดินขึ้นเขาด้วยกัน พวกเขาดูไม่เหนื่อยล้าอะไร (ตอแหล) หน้าตาก็ยิ้มแย้มแจ่มใสดี ผิดกับข้าพเจ้าที่เดินอยู่คนเดียว ... จะว่าไปเดินคนเดียวมันก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรมากมายหรอกนะ

ความรู้สึกของข้าพเจ้าตอนเดินขึ้นไปคือ ... เหนื่อย ... เหงื่อแตกตลอดทาง ร้อน เจ็บขา รองเท้ากัด แต่ก็เดินไปยิ้มไป รู้สึกมีความสุขบนสิ่งเหล่านั้น แปลกใจเหมือนกันที่ร่างกายสุดแสนจะทรมาน แต่ทำไมในใจถึงมีความสุขได้

อาจเป็นเพราะนี่เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าตั้งใจจะทำทุกครั้งที่มาไทเป แต่ไม่เคยได้ทำ แม้แต่ครั้งนี้ที่ตั้งใจมาก ก็เกือบจะไม่ได้ขึ้น มันมีความสุขที่ได้ทำบางอย่างที่ตั้งใจมานานแล้วนั่นเอง